اتاق کوچک من از سکوت لبریز است
کنار من که نباشی جهان غم انگیز است

دلم گرفته و ایوان فضای دلگیری ست
چه قدر بی تو بهارم شبیه پاییز است

بخوان نگاه مرا از سکوت سنگینم
بفهم حال مرا از سری که بر میز است...

مسعود جعفری

گاهی بپرس حال غریبانگیم را
تَنگ غروب و قصه ی دیوانگیم را

احساس بی تو پرسه زدن در پیاده رو
در شهر ِ آشنای تو بیگانگیم را

یک لحظه دستت را به روی سینه ام بگذار
                                            این دوستت دارم عزیزم طبق عادت نیست

عاشق که باشی خوب می فهمی چه می گویم
                                                راهی به جز مردن علاج این جراحت نیست...